De andere pasta van de Marche. Massimo Mancini: "Eerst kennis, dan de wegen."

Over hetzelfde onderwerp:

"In vredesnaam, het zou belangrijk zijn om de wegen, de luchthaven en de stations op orde te hebben, vooral omdat we willen investeren in gastvrijheid, dat wil zeggen, in directe kennis van onze realiteit. Maar degenen onder ons die waarde creëren, werken eraan om klanten te trekken, ongeacht welke obstakels dan ook. Denk aan unieke restaurants zoals Nico Romito, verscholen in de Abruzzen, of bepaalde afgelegen Toscaanse wijnhuizen: hoe moeilijk het ook is om er via onverharde wegen te komen, mensen komen er toch wel." Massimo Mancini , geboren in 1968, na een opleiding tot landbouwkundige, startte in 2009 Pasta Mancini, een producent van hoogwaardige natuurlijk gedroogde pasta, gevestigd in Monte San Pietrangeli, een charmant dorpje in de provincie Fermo in het schoenendistrict (bijvoorbeeld Nero Giardini, Pellami Due C en andere onderaannemers zijn hier geboren). Ook Mancini komt uit deze typische achtergrond: grootvader Mariano was boer (een speciale productielijn, oergranen, is aan hem gewijd), vader Giuseppe werkte op het land en in de lederwarensector voor schoenen, terwijl Massimo afstudeerde aan de Universiteit van Bologna met de droom om bij Barilla te werken, maar uiteindelijk een concurrent werd: "In werkelijkheid zijn we geen concurrenten van de 140 industriëlen, omdat onze productie slechts 0,9% van het Italiaanse totaal bedraagt, oftewel zo'n 3,7 miljoen ton per jaar. Onze productie bedraagt ​​in 2024 slechts 2,7 duizend ton, hoewel we dit jaar hopen dat te overtreffen en de 3 duizend te bereiken. Ook degenen die verse pasta of eierpasta maken, beschouw ik niet als concurrenten, wat in wezen een ander beroep is. Wat ons onderscheidt van de rest, is dat we uitsluitend werken met durumtarwe die we zelf verbouwen, waardoor we volledige controle hebben over de productie en dus de kwaliteit, en onze eigen naam en achternaam eraan verbinden."

Aangezien de geliefde oude bedrijven uit het heroïsche industriële verleden inmiddels allemaal aan buitenlanders zijn verkocht (Merloni/Indesit, iGuzzini, Poltrona Frau, Benelli, enz.), zou de campagne voor de regionale verkiezingen in Marche een goed moment zijn om de weinige recente nieuwe ondernemingen te bespreken. Dus, Mancini, je draait het idee dat de aanleg van infrastructuur de zakenwereld op de voorgrond zal brengen, op zijn kop... "Nou, ik denk dat het belangrijk is om waarde te creëren, in mijn geval voor hoogwaardige pasta, terwijl het in Italië nog steeds als een gewoon product wordt beschouwd, ondanks dat het de grootste pastaproducent ter wereld is." Wat moeten we dan doen? Informatie en kennis. Als Erasmusstudent en later tijdens mijn MBA heb ik van de Fransen geleerd hoe belangrijk marketing is. Ik heb het over publieke kennis, niet over academische kennis. Denk bijvoorbeeld aan het geweldige werk dat de afgelopen jaren is verricht op het gebied van wijngidsen, sommeliercursussen, educatieve programma's en georganiseerde wijnproeverijen. Tegenwoordig weet iedereen wat een Montepulciano of een Verdicchio is (Ampelio Bucci is gisteren overleden), terwijl niemand weet wat Senatore Cappelli of Gentil Rosso is. Marche is een kleine regio, maar staat qua productie op de derde plaats (ongeveer 13% van het nationale totaal) na Sicilië en Apulië, mede dankzij figuren zoals geneticus Nazareno Strampelli. Dankzij hem hebben we uitstekende onderzoekscentra in onze regio, zoals Cermis in Abbadia di Fiastra en het zaadbedrijf CGS. En de tarieven? "De resultaten zijn onduidelijk. Degenen die kwaliteitsproducten produceren, maken zich minder zorgen, deels omdat importeurs de impact voorlopig opvangen, maar het is zeker geen positief fenomeen." Tot slot, op wie ga je stemmen bij de regionale verkiezingen? "Ik weet het eerlijk gezegd nog niet en ik wil het onderwerp liever vermijden."

Meer over deze onderwerpen: